Til móðir

Í 1992 fekk kæra mamma mín, Tinna Berghamar,  staðfest alzheimer sjúkuna. Tað kendist tungt at síggja, hvussu  henda herviliga sjúkan legði sína køvandi hond á sinni, lív og likam hennara. Í hesari sváru  tíðini vórðu niðan fyri standandi reglur til. Mamma  doyði á Lágargarði 14. desember í 1994.

Tað nítur so mikið meg, móðir mín kæra,
at síggja teg vikna og falla og fara,
at megi og kreftur so líðandi fara.
Og máttleysur eri eg – spyrjandi bara.

Eg sakni ta rødd, sum eg hoyrdi harinni,
har goymd mær í sál eru dýrabar minni.
Nú hondin er hoknað, sum bar meg á sinni.
Ein part av mær sjálvum ei longur eg finni.

Tað ger mær so ilt, at tú einki kanst siga,
at andlitið vakra av sjúku má tiga.
Og tó – tað, tú segði mær – nógv tað man viga.
Tú lærdi meg, mamma, at takka og biðja.

Mítt hjarta, tað syrgir, og tár vilja væta,
at líða tú mást, og tú fært ongan bata.
Eg skilji tað ei – men kann heldur ei fata,
at Harrin sín einborna Son vildi lata –

 –  í okkara stað. Og júst tí kann Hann vera
tær nær, har ið vit ikki makta at bera.
Hann kennir teg væl og teg elskar so sera
og náttina myrku vil lýsandi gera.

Og hetta er Gud tín, ið aldri fer frá tær,
sum heldur tær uppi og altíð er hjá tær.
Og nú eg ei røkki inn til tín, Hann er har,
og friðin úr erva Hann eymliga ber tær.

Men móðir eg kann ikki ynskja tær betur
enn nýtt lív og likam, ið Harrin tær letur
og hvíld í tí landi, har aldri er vetur,
har vit eisini koma, og sólin ei setur.
                                                  Øssur